شعر من بلوچم.

من بلوچم از بلــــــــــوچ مهربان گویم سخن          از مرام و سیرت این قـــــهرمان گویم سخن

از عطوفت مــــــــهربانی و ز نوازشهای او            از فــــــداکاری برای میـــــهمان گویم سخن

از مکان و مسکن و ماوای حاصــــلخیز او             از کویر و ساحل بحر عمـــــان گویم سـخن

از فـراز کوه تفـــــــتان اژدهای آهنــــــین              سرد و آرام با دلـی آتشــــفشان گویم سـخن

من ز بزمـــان و شکار صید و آب معدنش             از جبال زنده سر بر کهــکشان گویم سخن

از دیار پیــپ و فــنوج آز باغ و که ســفید             منبـع نفــت و طــلا او برلیان گویم ســخن

من ز بنــت میرقنبر نیکشــهر و قـصرقـند             من از آن پاینـده نام جــاودان گویم ســخن

ز آن همه آب روان ملک بمپور بحر گون               بس لطـیف و نرم مثل پرنـیان گویم سـخن

بخش سـربازم بهــشت خطه زرخــیز                 من زباغهای سبز آن چون بوسـتان گـویم سخن

از دیار پیشــین و خاک زر باهــوکــلات                من ز خاکـی که نباشد مثل آن گویم سخن

چابــهار و بــندر آزاد و بــحر پر خروش                از کــنارک این دیار مرزبان گویم سـخن

از سفالکاران سرباز و سراوان سر افراز              مردمــان بی ریا و کـاردان گــویم سـخن

از دلاور مردم سرحد و خاش و زاهدان               از برای خاک میهن جانفشان گویم سخن 


شاعر:قادربخش آبسالان